the NachtKabarett

Μια θεωρία του Γκροτέσκο Μπουρλέσκο της σκηνικής παρουσίας του Manson, όπως επίσης και οι στιχουργικές εικόνες του Golden Age Of Grotesque ήταν η γεμάτη με Αψέντι Παριζιάνικη νυχτερινή ζωή στα τέλη του 19ου αιώνα στην Γαλλία. Αυτή η νυχτερινή ζωή συχνά απεικονίζεται στα έργα του Henri de Toulouse-Lautrec, καλλιτέχνη του 19ου αιώνα ο οποίος απέκτησε την φήμη του σχεδιάζοντας πόστερ για το Moulin Rouge και για γνωστές χορεύτριες της εποχής όπως η Jane Avril, η Yvette Guilbert και η May Belfort, από τις οποίες ο Manson οικειοποιήθηκε μέρος από τις χορογραφίες τους. Εντυπωσιασμένος από αυτή την κουλτούρα της αποσύνθεσης, του γυναικείου ομοφυλοφιλισμού, οικειοποιήθηκε αυτόν τον τρόπο ζωής για κάποιο διάστημα, ζώντας ακόμα και σε έναν οίκο ανοχής και τον χρησιμοποίησε για καλλιτεχνική έμπνευση. Ο Toulouse Lautrec επειδή ήταν νάνος εκ γενετής, όποτε τον αντιμετώπιζαν περίεργα εξαιτίας του γκροτέσκο και όχι κολακευτικό τρόπο που απεικόνιζε τα μοντέλα του, η απάντηση του ήταν ότι απλά απεικόνιζε τον κόσμο γύρω του από την θέση η οποία του ήταν πιο οικία, του εαυτού του.

Το παρακάτω είναι απόσπασμα από το βιβλίο The Tragic Life Of Toulouse-Lautrec που αφορά τους καλλιτέχνες και πολλές πτυχές της Παριζιάνικης νυχτερινής ζωής, όπως την έζησε ο Toulouse, του οποίου πολλά στοιχεία οικειοποιήθηκαν από το Γκροτέσκο Μπουρλέσκο.

’Ένα από τα δύο αγαπημένα του καφέ-σκηνή ήταν το Les Décadents,που βρισκόταν στον παλιό δρόμο που έμενε, στην οδό Fontaine. Το μέρος είχε καλή φήμη. Είχε ανοίξει στης αρχές του 1893, μετά από αρκετές δυσκολίες έκλεισε μετά από δεκαοκτώ μήνες, όταν διοργάνωσε ένα πολύ προκλητικό σόου το οποίο ούτε η χαλαρή λογοκρισία της εποχής μπόρεσε να αγνοήσει. Άνοιξε ξανά το 1895 προσθέτοντας στο πρόγραμμά του την Αγγλίδα χορεύτρια May Milton και την Ιρλανδή τραγουδίστρια May Belfort. Η κοπέλα από την Αγγλία είχε έντονα χαρακτηριστικά στο πρόσωπο, χλωμή και ανέκφραστη για το είδος της, αλλά οι γνώσεις της, ο χορός της και η χάρη της κέρδισαν τις εντυπώσεις σε μια πόλη που είχε βαρεθεί την ένταση από την έντονη διασκέδαση, ήταν ακόμα μαθητευόμενη της Jane Avril πριν την ανακαλύψουν οι μάνατζερ των καφέ-σκηνών και της δώσουν το ψευδώνυμο ‘Missaussi’ εξαιτίας της απαράλλακτης επιθυμίας της Jane να προσθέσει σε ένα πάρτι το όνομα ‘Miss Aussi’.

’Η May Belfort, της οποίας το πορτραίτο ζωγράφισε παραπάνω από μια φορά και για την οποία έφτιαξε και ένα πόστερ, ήταν τέλεια στο να διατηρήσει τον τόνο του μαγαζιού. Ήταν μια από τις λίγες κοπέλες που σύχναζαν στο Ιρλανδό-Αμερικάνικο μπαρ, όπου ο Toulouse-Lautrec της ζωγράφισε με τον μπάρμαν και τον φίλο του Tom, και ήταν μάλλον το πιο εντυπωσιακό μοντέλο από όλα τα προηγούμενά του. Το κομμάτι της στο Les Décadents ήταν απλό αλλά αποτελεσματικό. Εμφανιζόταν στην σκηνή ντυμένη σαν μωρό, φορώντας ένα κίτρινο βραδινό φόρεμα με φαρδιά στους καρπούς, άσπρα μανίκια, η μακριές μαύρες μπούκλες της έπεφταν πίσω, μέσα από ένα βραδινό άσπρο καπέλο και κρατούσε ένα μαύρο γατάκι ανάμεσα στα χέρια τις. Παρέμενε ακίνητη και ανέκφραστη μπροστά στο κοινό και νιαούριζε με αισθησιακή φωνή και έλεγε:

και άλλα παρόμοια σαν νανούρισμα.

"Αυτή η παράσταση φάνηκε σαν να μην κούραζε ποτέ τους σκληροπυρηνικούς παρευρισκόμενους του Les Décadents, όπως επίσης και στο Jardin de Paris και σε μισή ντουζίνα άλλων εμφανίσεων πριν από αυτό. Γελούσαν δυνατά, χειροκρςτούσαν, τραδουδούσαν δυνατά το ρεφρέν του "I've got a little cat" και όλοι είμασταν γοητευμένοι. "

"Αυτή η θρασύς εισβολή στα πολύ σοφιστικέ café-concert ήταν ίσως αρκετή για να εξασφαλίσει την επιτυχία της, αλλά η αληθινή εξήγηση της οργής της May Belfort υπήρχε σε αντίθεση, γνωστή σε όλους τους παρευρισκόμενους, ανάμεσα στο θέαμα που του προσφερόταν κάθε νύχτα – τα μωρουδιακά ρούχα, η ντροπαλή στάση, η παιδική φωνή και οι λέξεις – και η προσωπική ζωή της τραγουδίστριας – όχι και τόσο προσωπική τελικά, από την στιγμή που κατέβηκε από την σκηνή και έγινε διαβόητη στον χώρο. Όλα αυτά έκαναν την μεταμφίεση της ακόμα πιο προκλητική – όπως επίσης και η περιστασιακή χρήση του έντονου μαύρου make-up στα μάτια, το μόνο χαρακτηριστικό που επέτρεπε η ίδια να μετακινείται κατά την διάρκεια των τραγουδιών της – και αυτή την αποκάλυψη μεταμφιεσμένης κακίας κατάφερε να αποθανατίσει με εξαιρετική δεξιότητα ο Toulouse-Lautrec..."

Άλλη μια πτυχή που επικαλείται η παράσταση του Para-noir, οι Σιαμαίες δίδυμες Daisy και Violet Hilton, των οποίων η παράσταση, τα φορέματα και τα μαλλιά είναι παρόμοια με τις δίδυμες του Manson στο Para-noir. Οι δίδυμες είναι καλλιτέχνιδες παραστάσεων, με πιο γνωστή τους εμφάνιση στην ταινία Freaks της οποίας ο Manson είναι φαν.

Το παρακάτω είναι κείμενο από το site Phreeque.tripod.com :

"Η Daisy και η Violet Hilton γεννήθηκαν στο Brighton, East Sussex, στην Αγγλία στης February 5, 1908 από μια νεαρή, ανύπαντρη κοπέλα που δούλεθε σε μπάρ, την Kate Skinner. Υιοθετήθηκαν από το αφεντικό της και παραμάνα της, Mary Hilton. Οι αδερφές ήταν σιαμαίες δίδυμες – ενωμένες στους γοφούς και στα οπίσθια. Μοιραζόντουσαν την ίδια κυκλοφορία αίματος και ήταν ενωμένες στην λεκάνη αλλά δεν μοιράζονταν κανένα βασικό όργανο. Σύντομα αφού η Mary Hilton πήρε τις δίδυμες, τις έκθετε σε όλη την Αμερική και Ευρώπη. Ήταν υποχρεωμένες να την αποκαλούν ‘Auntie Lou' και τον σύζυγο της 'Sir'. Μέχρι τον έκτο και τελευταίο γάμο της με τον Meyer Meyers, η Mary Hilton κράτησε τις δίδυμες μακριά από την κοινή θέα και τους παρείχε εκτεταμένα μαθήματα τραγουδιού, χορού, πιάνου, βιολιού, κλαρινέτου και σαξόφωνου. Έζησαν με τους Meyerses σε μια έπαυλη στο San Antonio, στο Texas μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1930s.

"Λεπτομέρειες από την πρώιμη ζωή τους δεν υπάρχουν πολλές, αφού φυλλάδια με την ‘αληθινή ζωή’ τους μοιράζονταν στις παραστάσεις τους, που όμως παρουσίαζαν μια μη αληθινή ζωή τους. Όμως, στην αυτοβιογραφία τους, γραμμένη το 1942, αναφέρεται ότι οι σύζυγοι της Mary Hilton ήταν βίαιοι. (Ο Mannix τις περιγράφει χαρούμενες, καλοβαλμένες, ενώ ο Bogdan ζωγραφίζει την πρώιμη ζωή τους σαν ένα τρομακτικό κύκλο κατάχρησης και εκμετάλλευσης. Η αλήθεια μάλλον βρίσκεται κάπου στην μέση.) Όταν η Mary πέθανε, ο σύζυγος της και η κόρη της ανέλαβαν να μανατζάρουν τις αδερφές. Το 1931, όμως οι αδερφές κατέθεσαν μήνυση ζητώντας την ανεξαρτησία τους. Σταμάτησαν τις περιοδείες, που σιχαίνονταν, και έγιναν μέλη του Vaudeville, ξεκινώντας το σόου ‘The Hilton Sisters' Revue’.

"Το 1932 οι δίδυμες εμφανίστηκαν στην ταινία Freaks, η οποία τόλμησε να θέσει την ερώτηση του αν σιαμαίοι δίδυμοι μπορούν να έχουν ερωτική ζωή. Στην περίπτωση των αδερφών, η απάντηση είναι ναι – ήταν διαβόητες για τις πολλές σχέσεις τους και σκόπιμος προσπαθούσε η μια να συναγωνιστεί την άλλη. Επειδή μπορούσαν να μοιραστούν αισθήσεις, όπως φένεται στην ταινία, κατάφεραν να χωριστούν εγκεφαλικά με προσπάθεια.Η Daisy ακόμα έβαφε τα μαλλιά της ξανθά γιατί δεν της άρεσε να την μπερδεύουν με την αδερφή της."